خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
این جاده که بیعبور باقی مانده
راهیست که سمت نور باقی مانده
یک دفتر خون، شهادتین آوردند
از خندق و خیبر و حنین آوردند
بهنام او که دل را چارهساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
کوه آهسته گام برمیداشت
پیکر آفتاب بر دوشش
صبوری به پای تو سر میگذارد
غمت داغها بر جگر میگذارد
وقتی سکوت سبز تو تفسیر میشود
چون عطرِ عشق، نام تو تکثیر میشود
جاده ماندهست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده