امشب شکوه عشق جهانگیر می‌شود
روح لطیف عاطفه تصویر می‌شود
هم‌نوا بود با چکاچک من
غرّش آسمان و هوهوی باد
با کلامُ اللهِ ناطق هم‌کلام!
ای سکینه! بر کراماتت سلام!
عشق تو در تمامی عالم زبانزد است
بی‌عشق، حال و روز زمین و زمان بد است
سالی گذشت، باز نیامد وَ عید شد
گیسوی مادر از غم بابا سپید شد
فرق مادر شهید
با تمام مادران دیگر زمین
با گوشۀ شالت پر پروانه‌ها را جمع کردی
گرد و غبار کاشی صحن و سرا را جمع کردی
زمین تشنه و تن‌پوش تیره... تنها تو
هزار قافله در اوج بی‌کسی‌ها تو
من آمدم کلماتت به من زبان بدهند
زبان سادۀ رفتن به آسمان بدهند
چنان گنجشک می‌سایم سرم را روی ایوانت
که تا یک‌لحظه بالم حس کند گرمای دستانت
باید به دنبال صدایی در خودم باشم
در جستجوی کربلایی در خودم باشم
ای مرهم زخم دل و غم‌خوار پدر!
هم غم‌خور مادری و هم یار پدر
ناگاه آمدی و صدایی شنیده شد
در صور عشق، سورۀ انسان دمیده شد
خاکریز شیعه و سنی در این میدان یکی‌ست
خیمه‌گاه تفرقه با خانهٔ شیطان یکی‌ست
حقیقت مثل خورشید است در یک صبح بارانی
نمی‌ماند به پشت ابرهای تیره زندانی
جاده در پیش بود و بی‌وقفه
سوی تقدیر خویش می‌رفتیم
ای چشم‌هایت جاری از آیات فروردین
سرشارتر از شاخه‌های روشنِ «والتّین»
ماهی که یادگار ز پنج آفتاب بود
بر چهره‌اش ز عصمت و عفت نقاب بود
سلمان کیستید؟ مسلمان کیستید؟
با این نگاه، شیعهٔ چشمان کیستید؟
ماه مولا شد حدیث طیر را با ما بخوان
در ولایش آشنا و غیر را با ما بخوان
سلام فاطمه، ای جلوۀ شکیبایی
که نور حُسن تو جان می‌دهد به زیبایی
