اهل ولا چو روی به سوی خدا کنند
اول به جان گمشدۀ خود دعا کنند
بنای دین که با معراج دستان تو کامل شد
به رسم تهنیتگویی برایت آیه نازل شد
پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دستبسته، شکسته، زندهبهگور
غم از دیار غمزده عزم سفر نداشت
شد آسمان یتیم که دیگر قمر نداشت
غرقۀ شک! غرق باور شو که چندان دیر نیست
در شط باور شناور شو، که چندان دیر نیست
کشتی باورمان نوح ندارد بیتو
زندگی نیز دگر روح ندارد بیتو
امشب تمام مُلک و مَلک در ترنم است
چون موسم دمیدن خورشید هفتم است
آوردهام دو ظرف پر از رنگ، سبز و سرخ
یک رنگ را برای خودت انتخاب کن
ای به بقیع آمده! هشیار باش
خفته چرا چشم تو؟ بیدار باش
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
اینجا فروغ عشق و صفا موج میزند
نور خدا به صحن و سرا، موج میزند
شعری به رسم هدیه... سلامی به رسم یاد
روز تولد تو سپردم به دست باد
ما حلقه اگر بر در مقصود زدیم
از بندگی حضرت معبود زدیم
چون وجود مقدس ازلی
شاهد دلربای لم یزلی
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
من به پابوسی تو آمدهام
شهر گلدستههای رنگارنگ
ای کوی تو، کعبۀ خلایق
طالع ز رخ تو، صبح صادق
ای نقطهٔ عطف آفرینش
روح ادب و روان بینش
افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من
یک روز به هیأت سحر میآید
با سوز دل و دیدهٔ تر میآید
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید
آن روز کاظمین چو بازار شام شد
دنیا برای بار نهم بیامام شد