حرمت خاک بهشت است، تماشا دارد
جلوۀ روشنی از عالم بالا دارد
باغ اعتبار یافت ز سیر کمالی‌ات
گل درس می‌گرفت ز اوصاف عالی‌ات
عطر بهار از جانب دالان می‌آید
دارد صدای خنده از گلدان می‌آید
زینب صُغراست او؟ یا مادر کلثوم بوده؟
یا خطوط درهم تاریخ نامفهوم بوده؟
سرّ نى در نینوا مىماند اگر زینب نبود
کربلا، در کربلا مىماند اگر زینب نبود
هنوز از تو گرم است هنگامه‌ها
بسی آتش افتاده در جامه‌ها
آن‌چه در سوگ تو اى پاک‌تر از پاک گذشت
نتوان گفت که هر لحظه چه غمناک گذشت
تیر كمتر بزنید از پی صیدِ بالش
چشمِ مرغانِ حرم می‌دود از دنبالش
نرگس، روایتی‌ست ز عطر بهار تو
مریم، گلی‌ست حاکی از ایل و تبار تو
شب بود و تاریکی طنین انداخت در دشت
سرما خروشی سهمگین انداخت در دشت
عاشقان را سر شوريده به پيكر عجب است
دادن سر نه عجب، داشتن سر عجب است!
به دریا رسیدم پس از جستجوها
به دریای پهناور آرزوها
هوا بهاری شوقت، هوا بهاری توست
خروش چلچله لبریز بی‌قراری توست
نه از لباس کهنه‌ات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
تو صبحِ روشنی که به خورشید رو کنی
حاشا که شام را خبر از تارِ مو کنی
سبز است باغ نافله از باغبانی‌ات
گل کرد عطر عاطفه با مهربانی‌ات
امشب ز فرط زمزمه غوغاست در تنور
حال و هوای نافله پیداست در تنور
به غیر تو که به تن کرده‌ای تماشا را
ندید چشم کسی ایستاده دریا را
اى بسته بر زيارت قدّ تو قامت، آب
شرمندهٔ محبّت تو تا قيامت، آب
غرقِ حماسه است طلوعِ پگاه تو
خورشید می‌دمد ز تماشای ماه تو
باصفاتر ز بانگِ چلچله‌ای
عاشقِ واصلی و یكدله‌ای
لختی بیا به سایهٔ این نخل‌ها رباب!
سخت است بی‌قرار نشستن در آفتاب!
آن سو، همه برق نیزه و جوشن بود
این سو، دلی از فروغ حق روشن بود
تا لوح فلق، نقش به نام تو گرفت
خورشید، فروغ از پیام تو گرفت
