ای لحظهبهلحظه در تماشای همه
دیروزی و امروزی و فردای همه
با فرق شکسته، دل خون، چهرۀ زرد
از مسجد کوفه باز میگردد مرد
موعود خدا، مرد خطر میخواهد
آری سفر عشق، جگر میخواهد
ای کاش مرا گلایه از بخت نبود
یک لحظه خیالم از خودم تخت نبود
دلی برای سپردن به آن دیار نداشت
برای لحظۀ رفتن دلش قرار نداشت
ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی
ابرهای رحمتت را نذر جانان داشتی
رویش را قرص ماه باید بکشد
چشمانش را سیاه باید بکشد
در سایۀ این حجاب نوری ازلیست
هر چند زن است اما آواش جلیست
باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
میرسد از طرف کربوبلایی دیگر
از بدر، از خیبر علی را میشناسند
یاران پیغمبر علی را میشناسند
این آفتاب مشرقی بیکسوف را
ای ماه! سجده آر و بسوزان خسوف را
با هم صدا کردند ماتمهای عالم را
وقتی جدا کردند همدمهای عالم را
مالک رسیده است به آن خیمۀ سیاه
تنها سه چار گام...نه... این گام آخر است!
هنوز اسیر سکوت تواند زندانها
و پایبند نگاهت دل نگهبانها
چشم همه چشمههای جوشان به خداست
باران، اثر نگاه دهقان به خداست
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند اماننامه کبوتر نشده
با هر نفسم به یاد او افتادم
دنیا همه رفت و او نرفت از یادم
امام رو به رهایی عمامه روی زمین
قیامتی شد ـ بعد از اقامه ـ روی زمین