از شبنم اشک گونه‌هامان تر بود
تشییع جنازۀ گلی پرپر بود
عمری به اسارت تو بودم ای مرگ
لرزان ز اشارت تو بودم ای مرگ
تو مثل کوی بن‌بستی، دل من!
تهیدستی، تهیدستی، دل من!
دیدیم میانِ سبزه‌ها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آن‌ها که سوی فرات راه افتادند
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
دسته‌گلها دسته‌دسته می‌روند از یادها
گریه كن، ای آسمان! در مرگ توفان‌زادها
آشفته كن ای غم، دل طوفانی ما را
انكار كن ای كفر، مسلمانی ما را
شب است و سکوت است و ماه است و من
فغان و غم و اشک و آه است و من
سجادۀ خویش را که وا می‌کردی
تا آخر شب خدا خدا می‌کردی
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
گل اشکم شبی وا می‌شد ای کاش
همه دردم مداوا می‌شد ای کاش
سالی گذشت و باغ دلم برگ و بر نداشت
من ماندم و شبی که هوای سحر نداشت
لحظهٔ سخت امتحان شده بود
چقَدَر خوب امتحان دادی
آه می‌کشم تو را با تمام انتظار
پر شکوفه کن مرا، ای کرامت بهار
