شب در دل خویش جستجویی کردیم
در اشک دوباره شستشویی کردیم
تيغيم که در فراز، رعب‌انگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم
ای کعبه به داغ ماتمت نیلی‌پوش!
وز تشنگی‌ات فرات در جوش و خروش
شب تا به سحر نماز می‌خواند علی
با دیدۀ تر، نماز می‌خواند علی
دریاب از این همه پراکندگی‌ام
عمری‌ست که شرمندۀ این بندگی‌ام
آن مرغ که پر زند به بام و در دوست
خواهد که دهد سر به دم خنجر دوست
ای ناب‌ترین معانی واژۀ خوب
ای جوشش خون گرمتان شهر آشوب
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکسته‌ایم، ما را بپذیر
بیا ای دل از اینجا پر بگیریم
ره کاشانۀ دیگر بگیریم
بازآمده‌ای به خویشتن می‌طلبم
سیرآمده‌ای ز ملک تن می‌طلبم
بیا به خانۀ آلاله‌ها سری بزنیم
ز داغ با دل خود حرف دیگری بزنیم
صبح بیتو رنگ بعد از ظهر یک آدینه دارد
بیتو حتّی مهربانی حالتی از کینه دارد
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
کی غیرت مردانۀ ما بگذارد
دشمن به حریم خانه پا بگذارد؟
هشدار! گمان بی‌نیازی نکنیم
با رنگ و درنگ، چهره‌سازی نکنیم
مردان غیور قصّه‌ها برگردید
یک بار دگر به شهر ما برگردید
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
تا داشته‌ام فقط تو را داشته‌ام
با نام تو قد و قامت افراشته‌ام
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
چشمه‌های خروشان تو را می‌شناسند
موج‌های پریشان تو را می‌شناسند
