ای شکوه کهکشانها پیشِ چشمانت حقیر
روح خنجر خوردهام را از شب مطلق بگیر
تو آن عاشقترین مردی که در تاریخ میگویند
تو آن انسانِ نایابی که با فانوس میجویند
داشت میرفت لب چشمه سواری با دست
دشت لبریز عطش بود، عطش... اما دست...
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بیحساب پیدا شد
هر زمانی که شهیدی به وطن میآید
گل پرپر شده در خاطر من میآید
ماجرا این است کمکم کمّیت بالا گرفت
جای ارزشهای ما را عرضۀ کالا گرفت
مدینه حسینت کجا میرود؟
اگر میرود، شب چرا میرود؟
بی خون تو گل، رنگ بهاران نگرفت
این بادیه بوی سبزهزاران نگرفت