مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
روزی شعر من امشب دو برابر شده است
چون که سرگرم نگاه دو برادر شده است
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جانها به ولایش متمایل باشد
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد همنفس مسیح در هر نفسی
ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺳﻼﻣﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ
ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ، ﻧﮕﺮﺍﻧﻢ
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
از نسل حیدری و دلاورتر از تو نیست
یعنی پس از علی، علیاکبرتر از تو نیست
فکری به حال ماهی در التهاب کن
بابا برای تشنگی من شتاب کن
از خدا آمدهام تا به خدا برگردم
پس چرا از سفر کربوبلا برگردم
اگرچه عشق هنوز از سرم نیفتاده
ولی مسیر من و او به هم نیفتاده
باید که تو را حضرت منان بنویسد
در حد قلم نیست که قرآن بنویسد
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
با دستِ بسته است ولی دستبسته نیست
زینب سرش شكسته ولی سرشكسته نیست
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت