نه دعبلم نه فرزدق که شاعرت باشم
که شاعرت شده، مقبول خاطرت باشم
آن‌که در خطّۀ خون، جان به ره جانان داد
لبِ لعلش به جهانِ بشریّت جان داد
اوصاف تو از ابتدا تا انتها نور
آیینه‌ای، آیینه‌ای سر تا به پا نور
جاری‌ست در زلالی این دشت آسمان
با این حساب سهم زمین «هشت آسمان»
گفت: در می‌زنند مهمان است
گفت: آیا صدای سلمان است؟
این شنیدم که چو آید به فغان طفل یتیم
افتد از نالۀ او زلزله بر عرش عظیم
از خاک می‌روم که از آیینه‌ها شوم
ها می‌روم از این منِ خاکی جدا شوم
اگرچه زود؛ می‌آید، اگرچه دیر؛ می‌آید
سوار سبزپوش ما به هر تقدیر می‌آید
با حضورت ستاره‌ها گفتند
نور در خانهٔ امام رضاست
زیر باران دوشنبه بعدازظهر
اتفاقی مقابلم رخ داد
همین که دست قلم در دوات می‌لرزد
به یاد مهر تو چشم فرات می‌لرزد
شب آخر هنوز یادم هست
خیمه زد عطر سیب در سنگر
جاری استغاثه‌ها ای اشک!
وقت بر گونه‌ها رها شدن است
یازده بار جهان گوشهٔ زندان کم نیست
کنج زندان بلا گریهٔ باران کم نیست
دنیا شنید آه نیستانی تو را
بر نیزه دید آینه‌گردانی تو را
کسی که جان عزیزش، عزیز، پیشِ خداست
به جان هرچه عزیز است، سیدالشهداست
ای امیر مُلک شأن و شوکت و عزم و شهامت
تا قیامت همّت مردانه خیزد از قیامت
مرد آزاده حسین است که بود این هدفش
که شود کشته ولی زنده بماند شرفش
در سرخی غروب نشسته سپیده‌‌ات
جان بر لبم ز عمر به پایان رسیده‌ات
رفتی و با غم همسفر ماندم در این راه
گاه از غریبی سوختم گاه از یتیمی
دوباره بوی خوش مشک ناب می‌آید
شمیم توست که با آب و تاب می‌آید
با زمزمی به وسعت چشم تر آمدم
تا محضر زلال‌ترین کوثر آمدم
ای سورۀ نامت، تفسیر أعطینا
زهراترین زینب، زینب‌ترین زهرا
کاش من هم به لطف مذهب نور
تا مقام حضور می‌رفتم
ای جذبهٔ ذی‌الحجه و شور رمضانم
در شادی شعبان تو غرق است جهانم
