هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
جز تو ای کشتۀ بیسر که سراپا همه جانی
کیست کز دادن جانی بخرد جان جهانی
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
ای شکوه کهکشانها پیشِ چشمانت حقیر
روح خنجر خوردهام را از شب مطلق بگیر
تو آن عاشقترین مردی که در تاریخ میگویند
تو آن انسانِ نایابی که با فانوس میجویند
ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
ای که به عشقت اسیر، خیلِ بنیآدماند!
سوختگان غمت، با غم دل خُرّماند
ماجرا این است کمکم کمّیت بالا گرفت
جای ارزشهای ما را عرضۀ کالا گرفت
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
حمد سزاوارِ آن خدای توانا
کآمده حمدش ورای مُدرِک دانا
این چه خروشیست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
تو را اینگونه مینامند مولای تلاطمها
و نامت غرش آبی آوای تلاطمها
بی خون تو گل، رنگ بهاران نگرفت
این بادیه بوی سبزهزاران نگرفت
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
قامتت را چو قضا بهر شهادت آراست
با قضا گفت مشیت که: قیامت برخاست...
زندهٔ جاوید کیست؟ کشتهٔ شمشیر دوست
کآب حیات قلوب در دم شمشیر اوست
بگو که یکشبه مردی شدی برای خودت
و ایستادهای امروز روی پای خودت
جایی که کوه خضر به زحمت بایستد
شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد