هله! ای باد که از سامره راهی شده‌ای
از همان شهر پر از خاطره راهی شده‌ای
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
این اشک‌ها به پای شما آتشم زدند
شکر خدا برای شما آتشم زدند
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
مولای ما نمونۀ دیگر نداشته‌ست
اعجاز خلقت است و برابر نداشته‌ست
قلم به دست گرفتم که ماجرا بنویسم
غریب‌وار پیامی به آشنا بنویسم
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
حق روز ازل کل نِعَم را به علی داد
بین حکما حُکمِ حَکَم را به علی داد
دلی كه خانۀ مولا شود حرم گردد
كز احترام علی كعبه محترم گردد
در قبله‌گه راز فرود آمد ماه
یا زادگه علی بود بیت‌الله
مَردمِ كوچه‌های خواب‌آلود، چشم بیدار را نفهمیدند
مرد شب‌گریه‌های نخلستان، مرد پیكار را نفهمیدند
تو را این‌گونه می‌نامند مولای تلاطم‌ها
و نامت غرش آبی آوای تلاطم‌ها
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است
همسایه، سایه‌ات به سرم مستدام باد
لطفت همیشه زخم مرا التیام داد
قلبی شکست و دور و برش را خدا گرفت
نقاره می‌زنند... مریضی شفا گرفت
عصر یک جمعهٔ دلگیر
دلم گفت بگویم بنویسم
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
حسین بود و تو بودی، تو خواهری کردی
حسینِ فاطمه را گرم، یاوری کردی
بگو که یک‌شبه مردی شدی برای خودت
و ایستاده‌ای امروز روی پای خودت
قامت کمان کند که دو تا تیر آخرش
یک‌دم سپر شوند برای برادرش
نگاه کودکی‌ات دیده بود قافله را
تمام دلهره‌ها را، تمام فاصله را
خانه‌های آن کسانی می‌خورد در، بیشتر
که به سائل می‌دهند از هرچه بهتر بیشتر
جایی که کوه خضر به زحمت بایستد
شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد
