پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دستبسته، شکسته، زندهبهگور
شبیه ذره از خورشید میگیرم صفاتم را
و قطرهقطره از حوض حرم آب حیاتم را
ای بحر! ببین خشکی آن لبها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
برای از تو سرودن، زبان ما بستهست
که در برابر تو، شعر، دست و پا بستهست
رو به زیبایی او چشم تماشاست بلند
سمت بخشندگیاش دست تمناست بلند
دلم کجاست تا دوباره نذر کربلا کنم
و این گلوی تشنه را شهید نیزهها کنم
آنکه با مرگِ خود احیای فضیلت میخواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت میخواست
بر مزاری نشست و پیدا شد
حس پنهان مادر و فرزند
شبی که بر سر نی آفتاب دیدن داشت
حدیث دربهدریهای من شنیدن داشت
شعری به رسم هدیه... سلامی به رسم یاد
روز تولد تو سپردم به دست باد
باز هم آب بهانه شد و یادت کردم
یادت افتادم و با گریه عبادت کردم
آنسو نگران، نگاه پیغمبر بود
خورشید، رسول آه پیغمبر بود
پیکار علیه ظالمان پیشهٔ ماست
جان در ره دوست دادن اندیشهٔ ماست
این كیست از خورشید، مولا، ماهروتر
بیتابتر، عاشقتر، عبدالله روتر
میخواست که او برهنهپا برگردد
شرمنده، شکسته، بیصدا برگردد
بخواب بر سر زانوی خستهام، سر بابا
منم همان که صدا میزدیش: دختر بابا
چند روزیست فقط ابر بهاری شب و روز
ابر گریانی و جز اشک نداری شب و روز