کبود غیبت تو آسمان بارانیست
و کار دیدۀ ما در غمت گلافشانیست
تابید بر زمین
نوری از آسمان
رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
گفتی که سرنوشت همین از قدیم بود
گفتی مرا نصیب بلای عظیم بود
به همان کس که محرم زهراست
دل من غرق ماتم زهراست
این چشمها برای كه تبخیر میشود؟
این حلقهها برای چه زنجیر میشود؟
اسیر هجرت نورم که ذرّه همدم اوست
گل غریب نوازم که گریه شبنم اوست
آزرده طعم دورى، از یار را چشیده
روى سحر قدم زد با کسوت سپیده
زینب فرشته بود و پرخویش وا نکرد
این کار را برای رضای خدا نکرد
ماهی که یک ستاره به هفت آسمان نداشت
جز هالهای کبود از او کس نشان نداشت
ای در تو عیانها ونهانها همه هیچ
پندار یقینها و گمانها همه هیچ
برگشتم از رسالت انجام دادهام
زخمیترین پیمبر غمگین جادهام
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
هيچ موجى از شكست شوق من آگاه نيست
در كنار ساحلم امّا به دريا راه نيست
روز عاشوراست
کربلا غوغاست
مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت
دیوانۀ عشق تو سر از پا نشناخت
ای آنکه دوای دردمندان دانی
راز دل زار مستمندان دانی
ای سرّ تو در سینۀ هر محرم راز
پیوسته درِ رحمت تو بر همه باز
بازآ بازآ هر آنچه هستی بازآ
گر کافر و گبر و بتپرستی بازآ