کبود غیبت تو آسمان بارانیست
و کار دیدۀ ما در غمت گلافشانیست
گریه بود اولین صدا، آری!
روز اول که چشم وا کردیم
گفتی که سرنوشت همین از قدیم بود
گفتی مرا نصیب بلای عظیم بود
به همان کس که محرم زهراست
دل من غرق ماتم زهراست
این چشمها برای كه تبخیر میشود؟
این حلقهها برای چه زنجیر میشود؟
اسیر هجرت نورم که ذرّه همدم اوست
گل غریب نوازم که گریه شبنم اوست
چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد
هیچکس حدس نمیزد که چنین سر برسد
رفتی و این ماجرا را تا فصل آخر ندیدی
عبّاس من! دیدی امّا مانند خواهر ندیدی
آزرده طعم دورى، از یار را چشیده
روى سحر قدم زد با کسوت سپیده
زینب فرشته بود و پرخویش وا نکرد
این کار را برای رضای خدا نکرد
یک کوه رشید دادهام ای مردم!
یک باغ امید دادهام ای مردم!
ماهی که یک ستاره به هفت آسمان نداشت
جز هالهای کبود از او کس نشان نداشت
خوش باد دوباره یادی از جنگ شدهست
دریاچۀ خاطرات خونرنگ شدهست
برگشتم از رسالت انجام دادهام
زخمیترین پیمبر غمگین جادهام
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
هيچ موجى از شكست شوق من آگاه نيست
در كنار ساحلم امّا به دريا راه نيست
هرچند، نامِ نیک، فراوان شنیدهایم
نامی، به با شکوهی زینب، ندیدهایم
سوارِ گمشده را از میان راه گرفتی
چه ساده صید خودت را به یک نگاه گرفتی
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست