ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دلسوختۀ آتش آهش باشیم
به همین زودی از این دشت سپیدار بروید
یا لثارات حسین از لب نیزار بروید
سلمان! تو نیستی و ابوذر نمانده است
عمار نیست، مالک اشتر نمانده است
رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
با خودش میبرد این قافله را سر به کجاها
و به دنبال خودش این همه لشکر به کجاها
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خونآلوده
انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازیست
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
هر سو شعاع گنبد ماه تمام توست
در کوه و در درخت، شکوه قیام توست
افتاده بود در دل صحرا برادرش
مانند کوه، یکه و تنها، برادرش
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری