چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بیتابت چه دیدند؟
رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
ای حضرت خورشید بلاگردانت
ای ماه و ستاره عاشق و حیرانت
خورشید که بوسه بر رخ خاور زد
در سینه دلش مثل پرستو پر زد
هر کس که شود پاک سرشت از اینجاست
تعیین مسیر سرنوشت، از اینجاست
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لبتشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییدهست
بر خاک پگاه کوچکی روییدهست
کربلا را میسرود اینبار روی نیزهها
با دو صد ایهام معنیدار، روی نیزهها
بیتابتر از جانِ پریشان در تب
بیخوابتر از گردش هذیان بر لب
یک لحظه به فکر هستی خویش نبود
دنیاطلب و عافیتاندیش نبود
جاری استغاثهها ای اشک!
وقت بر گونهها رها شدن است
از جوش مَلَک در این حرم هنگامهست
اینجاست که هر فرشته، گلگون جامهست
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش
حُسنت، به هزار جلوه آراسته است
زیباییات از رونق مه کاسته است
چشم تو نوازشگر و مهرافروز است
در عمق نگاه تو غمی جانسوز است
گهگاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده