دیدیم میانِ سبزهها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آنها که سوی فرات راه افتادند
خوشا آن غریبی که یارش تو باشی
قرار دل بیقرارش تو باشی
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
نوزده سال مثل برق گذشت
نوزده سال از نیامدنت
چه گویمت که چها کرد در نبرد، حسین؟
فقط خداست که داند چهکار کرد حسین
بیا که آینۀ روزگار زنگاریست
بیا که زخمِزبانهای دوستان، کاریست
تا آه سینه سوزی، از قلب من برآید
هر دم هزار نوبت، جانم ز تن برآید
در آفتاب تو انوار کبریاست، مدینه
به سویت از همه سو چشم انبیاست، مدینه
روایت است که هارون به دجله کاخی ساخت
به وجد و عشرت و شادی خویشتن پرداخت
سجادۀ خویش را که وا میکردی
تا آخر شب خدا خدا میکردی
امشب که با تو انس به ویران گرفتهام
ویرانه را به جای گلستان گرفتهام
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
همیشه تا که بُوَد بر لب مَلَک تهلیل
هماره تا که بشر راست ذکر ربّ جلیل
ای که شجاعت آورَد چهره به خاک پای تو
بسته به خانه تا به کی؟ دست گرهگشای تو
بیمارت ای علیجان، جز نیمهجان ندارد
میلی به زنده ماندن، در این جهان ندارد
میان خاک سر از آسمان در آوردیم
چقدر قمری بیآشیان در آوردیم
مرگ من بود دمی کز تو جدایم کردند
در همان گوشۀ گودال فدایم کردند
این سواران کیستند انگار سر میآورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر میآورند
ای همه خلق جهان، شاهد یکتایی تو
دل ما، بیتِ الهی ز دلآرایی تو
باز این چه شورش است، مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده
لحظهٔ سخت امتحان شده بود
چقَدَر خوب امتحان دادی