وقتی به گل محمّدی مأنوسیم
در خواب خوش ستمگران، کابوسیم
بگو با من که در آن روز و در آنجا چه می‌دیدی؟
شهید من! میان تیر و ترکش‌ها چه می‌دیدی؟
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
دوباره زلف تو افتاد دست شانۀ من
طنین نام تو شد شعر عاشقانۀ من
بهار و باغ و باران با تو هستند
شکوه و شوق و ایمان با تو هستند
خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
دیشب میان پنجره‌ها صحبت تو بود
حرف از دل غریب من و غیبت تو بود
همسنگر دردهای مردم بودی
چون سایه در آفتابشان گم بودی
آن روز با لبخند تا خورشید رفتی
امروز با لبخند برگشتی برادر
در خودم مانده بودم و ناگاه
تا به خود آمدم مُحرّم شد
خیمه‌ها محاصره‌ست تیغ‌هاست بر گلو
دشنه‌هاست پشتِ سر، نیزه‌هاست پیشِ رو
ما خانه ز غیر دوست پیراسته‌ایم
از یُمن غدیر محفل آراسته‌ایم
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
در کویری که به دریای کرم نزدیک است
عاشقت هستم و قلبم به حرم نزدیک است
گوش‌ها باز که امروز هزاران خبر است
خبری خوبتر از خوبتر از خوبتر است
تصور کن تو در سنگر، وَ داعش در کمین باشد
تصور کن جهانت شکل یک میدان مین باشد
کوچه‌هامان پر از سیاهی بود
شهر را از عزا درآوردند
هنگام سپیده بود وقتی می‌رفت
از عشق چه دیده بود وقتی می‌رفت؟
هنوز طرز نگاهش به آسمان تازه‌ست
دو بال مشرقی‌اش با اُفق هم‌اندازه‌ست
رفتند که این نام سرافراز بماند
بر مأذنه‌ها نام علی باز بماند
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
شنیدم ره‌نوردان محبت
شدند آیینه‌گردان محبت
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خون‌آلوده
هر زمانی که شهیدی به وطن می‌آید
گل پرپر شده در خاطر من می‌آید
