داغ تو در سراچۀ قلبم چه می‌کند؟
در این فضای کم غم عالم چه می‌کند؟
گل کرده در ردیف غزل‌های ما حسین
شوری غریب داده به این بیت‌ها حسین
آزاده است، بندۀ آقای عالم است
سلمان خیمه‌گاه حسین است، «اَسلَم» است
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
آماده‌اند، گوش به فرمان، یکی یکی
تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی
این صورت سپید، به سرخی اگر رسید
کارم ز اشک با تو به خونِ جگر رسید
حسی درون توست که دلگیر و مبهم است
اینجا سکوت و ناله و فریاد درهم است
هستی ندیده است به خود ماتم این‌چنین
کی سایه‌ای شد از سر عالم کم این‌چنین؟
این چشم‌ها برای كه تبخیر می‌شود؟
این حلقه‌ها برای چه زنجیر می‌شود؟
شکر خدا دعای سحرها گرفته است
دست مرا کرامت آقا گرفته است
هر سال، ماجرای تو و سوگواریات
عهدی‌ست با خدای تو و خون جاری‌ات
ماه محرم آمده باید دگر شوم
باید به خود بیایم و زیر و زبر شوم
ماه محرم است و دلم باغ پرپر است
در چشم من، دوباره غمی سایه‌گستر است
سر زد ز شرق معركه، آن تیغ گرم‌ْسیر
عشق غیور بود و برآمد به نفی غیر
در آن میان چو خطبهٔ حضرت، تمام شد
وقت جوابِ هم‌سفران بر امام شد
برپا شده‌ست در دل من خیمهٔ غمی
جانم! چه نوحه و چه عزا و چه ماتمی!
شد وقت آن‌كه از تپش افتند كائنات
خورشید ایستاد كه «قد قامتِ الصّلاة»
باز این چه شورش است، مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده
حال و هوای کوچه، غم‌آلود و درهم است
پرچم به اهتزاز درآمد، محرّم است
