از خودم می‌پرسم آیا می‌شود او را ببینم؟
آن غریب آشنا را می‌شود آیا ببینم؟
پیوسته نماز در قیام است حسین
هفتاد و دو حج ناتمام است حسین
فرج یعنی دعای عهد خواندن، عهد را بستن
دعا یعنی پلی از فرش تا عرش خدا بستن
نوحه‌سُرای حریم قدس تو هستی
مویه‌کنان‌اند انبیا و ملائک
باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
می‌رسد از طرف کرب‌وبلایی دیگر
کشتی باورمان نوح ندارد بی‌تو
زندگی نیز دگر روح ندارد بی‌تو
سلام فلسفۀ چشم‌های بارانی!
سلام آبروی سجده‌های طولانی!
دوباره پیرهن از اشک و آه می‌پوشم
به یاد ماتم سرخت، سیاه می‌پوشم
رفته‌ست آن حماسۀ خونین ز یادها
دارد زیاد می‌شود ابن‌زیادها
شبی ابری شدم سجاده را با بغض وا کردم
به باران زلال چشم‌هایم اقتدا کردم
باز هم اربعین رسیده بیا
باز هم از تو بی‌خبر ماندم
از سمت حرم شنیده‌ام می‌آید
با تیغ دو دم شنیده‌ام می‌آید
دلی به دست خود آورده‌ام از آن تو باشد
سپرده‌ام به تو سر تا بر آستان تو باشد
این روزها که می‌گذرد، غرق حسرتم
مثل قنوت‌های بدون اجابتم!
ما را دلی‌ست چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها
از مکه خبر آمده داغ است خبرها
باید برسانند پدرها به پسرها
یوسف، ای گمشده در بی‌سروسامانی‌ها!
این غزل‌خوانی‌ها، معرکه‌گردانی‌ها
دعا کن هر گلی پرپر نمیرد
کسی با چشم‌های تر نمیرد
با توام ای دشت بی‌پایان سوار ما چه شد
یکّه‌تاز جاده‌های انتظار ما چه شد
عصر یک جمعهٔ دلگیر
دلم گفت بگویم بنویسم
دل می‌برد از گنبد خضرا شالش
آذین شده کربلا به استقبالش
دنیای بی نگاه تو تاریک و مبهم است
بی‌تو تمام زندگی ما جهنم است!
این سر شب‌زده، ای کاش به سامان برسد
قصۀ هجر من و ماه به پایان برسد
