ماییم و شکوهِ نصر ان‌شاء‌الله
قدس است و شکستِ حصر ان‌شاء‌الله
عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
از شبنم اشک گونه‌هامان تر بود
تشییع جنازۀ گلی پرپر بود
ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دل‌سوختۀ آتش آهش باشیم
ما منتظران همیشه مشغول دعا
هستیم شبانه‌روز در ذکر و ثنا
موعود خدا، مرد خطر می‌خواهد
آری سفر عشق، جگر می‌خواهد
آهن شده‌ایم و دلمان سنگ شده
دلسنگی ما بی تو هماهنگ شده
یک روز شبیه ابرها گریانم
یک روز چنان شکوفه‌ها خندانم
صبحت به تن عاطفه جان خواهد داد
زیبایی عشق را نشان خواهد داد
ای عزّت را گرفته بی سر بر دوش
وی تنگ گرفته عشق را در آغوش
در حجم قنوت‌ها دعا تعطیل است
یاد از تو - غریب آشنا! - تعطیل است
وقتی که در آخر‌الزمان حیرانم
وقتی که خودم بندۀ آب و نانم
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
پیچیده شمیم ندبه و عهد و سمات
طوفان‌زدگان! کجاست کشتی نجات؟
باغیم که رنج‌دیده از پاییزیم
با اشک، نمک به زخم خود می‌ریزیم
همسنگر دردهای مردم بودی
چون سایه در آفتابشان گم بودی
هنگام سپیده بود وقتی می‌رفت
از عشق چه دیده بود وقتی می‌رفت؟
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خون‌آلوده
آن مرغ که پر زند به بام و در دوست
خواهد که دهد سر به دم خنجر دوست
سر تا به قدم عشق و ارادت بودی
همسنگر مردی و رشادت بودی
در خاک دلی تپنده باقی مانده‌ست
یک غنچۀ غرق خنده باقی مانده‌ست
کو خیمۀ تو؟ پلاک تو؟ کو تَنِ تو؟
کو سیمای خدایی و روشنِ تو؟
هر غنچه به باغ سوگوار تو شده‌ست
هر لاله به دشت داغدار تو شده‌ست
در محضر عشق امتحان می‌دادی
گویی که به خاک، آسمان می‌دادی
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آن‌گاه که می‌رفت سفر هیچ نداشت
