باز جاریست خیابان به خیابان این شور
همقدم باز رسیدیم به میدان حضور
علی را ذاتِ ایزد میشناسد
اَحد را درکِ احمد میشناسد
آفتابی شدی و چشمانت
آسمان آسمان درخشیدند
آن شب که دفن کرد علی بیصدا تو را
خون گریه کرد چشم خدا در عزا تو را
در خودم مانده بودم و ناگاه
تا به خود آمدم مُحرّم شد
گواه سیرۀ عشق است داغداری ما
به باغبانی درد است لالهکاری ما
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتشدان شده
سبکبالان خرامیدند و رفتند
مرا بیچاره نامیدند و رفتند
پروندۀ جرم مستند را چه کنم؟
شرمندگی الی الابد را چه کنم؟
سرّ نى در نینوا مىماند اگر زینب نبود
کربلا، در کربلا مىماند اگر زینب نبود
در سرم پیچیده باری، های و هوی کربلا
میروم وادی به وادی رو به سوی کربلا
رود از جناب دریا فرمان گرفته است
یعنی دوباره راه بیابان گرفته است
در شور و شر حجاز تنهاست علی
در نیمهشبِ نماز تنهاست علی
آن جانِ جهانِ جود برمیگردد
ـ بر اجدادش درود ـ برمیگردد
ای هلالی که تماشای رخت دلخواه است
هله ای ماه! خدای من و تو الله است
کی میشود شبیهِ تو پیدا؟ علی علی
بعد از تو خاک بر سر دنیا، علی علی
هیچ کس نشناخت دردا! درد پنهان علی
چون کبوتر ماند در چاه شب افغان علی
آمدی و دل ما بردی و رفتی ای ماه!
با تو خوش بود سحرهای «بِکَ یا الله»
پرواز آسمانی او را مَلک نداشت
ماهی که در اطاعت خورشید شک نداشت
یک ماه جرعه جرعه تو را یاد کردهایم
دل را به اشتیاق تو آباد کردهایم
رسید جمعهٔ آخر سلام قدس شریف
سلام قبلهٔ صبر و قیام، قدس شریف
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق میکند آخر، که چند سالش بود