نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
باز جاریست خیابان به خیابان این شور
همقدم باز رسیدیم به میدان حضور
ای آنکه عطر در دل گلها گذاشتی
در جان ما محبت خود را گذاشتی
آفتابی شدی و چشمانت
آسمان آسمان درخشیدند
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
عطر بهار از جانب دالان میآید
دارد صدای خنده از گلدان میآید
در خودم مانده بودم و ناگاه
تا به خود آمدم مُحرّم شد
داغی عمیق بر دل باران گذاشتی
ای آنکه تشنه سر به بیابان گذاشتی
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
در محضر عشق امتحان میدادی
گویی که به خاک، آسمان میدادی
کنار فضّه صمیمانه کار میکردی
به کار کردن خود افتخار میکردی
ای هلالی که تماشای رخت دلخواه است
هله ای ماه! خدای من و تو الله است
آمدی و دل ما بردی و رفتی ای ماه!
با تو خوش بود سحرهای «بِکَ یا الله»
گل بر من و جوانى من گریه مىکند
بلبل به همزبانى من گریه مىکند
یک ماه جرعه جرعه تو را یاد کردهایم
دل را به اشتیاق تو آباد کردهایم
رسید جمعهٔ آخر سلام قدس شریف
سلام قبلهٔ صبر و قیام، قدس شریف