مه و خورشید تابیدهست در دست
و صد دریا زلالی هست در دست
کسی مانند تو شبها به قبرستان نمیآید
بدون چتر، تنها، موقع باران نمیآید
چشم دل باز کن که جان بینی
آنچه نادیدنیست آن بینی
از روی توست ماه اگر اینسان منوّر است
از عطر نام توست اگر گل، معطّر است
ای خاک ره تو خطّۀ خاک
پاکی ز تو دیده عالم پاک
عصمت بخشیده نام او دختر را
زینت بخشیده شأن او همسر را
چشمۀ خور در فلک چارمین
سوخت ز داغ دل امّالبنین
معنای شکوهِ در قیام است حبیب
پا منبری چند امام است حبیب
مردان غیور قصّهها برگردید
یک بار دگر به شهر ما برگردید
گر سوى ملک عدم باز بیابى راهى
شاید از سرّ وجودت بدهند آگاهى
دختر فکر بکر من، غنچۀ لب چو وا کند
از نمکین کلامِ خود حقِ نمک ادا کند