ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی
ابرهای رحمتت را نذر جانان داشتی
غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
بایست، کوه صلابت میان دورانها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفانها!
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
میرسد از طرف کربوبلایی دیگر
روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
هر چقدر این خاک، بارانخورده و تر میشود
بیشتر از پیشتر جانش معطر میشود
آنکه در خطّۀ خون، جان به ره جانان داد
لبِ لعلش به جهانِ بشریّت جان داد
مسافری که همیشه سر سفر دارد
برای همسفران حکم یک پدر دارد
محبوبۀ ذات پاک سرمد زهراست
جان دو جهان و جان احمد زهراست
سرت کو؟ سرت کو؟ که سامان بگیرم
سرت کو؟ سرت کو؟ به دامان بگیرم
در این سیلی پیامی آشکار است
که ما را باز با این قوم کار است
خوشا سری که سرِ دار آبرومند است
به پای مرگ چنین سجدهای خوشایند است
تنها نه کسی تو را هماورد نبود
یک مردِ نبرد، یار و همدرد نبود
شعر از مه و مهرِ شبشکن باید گفت
از فاطمه و ابالحسن باید گفت
همچون نسیم صبح و سحرگاه میرود
هرکس میان صحن حرم راه میرود
آه ای بغض فروخورده كمی فریاد باش
حبس را بشكن، رها شو، پر بكش، آزاد باش
یگانهای و نداری شبیه و مانندی
که بیبدیلترین جلوۀ خداوندی
نور تو، روح مرا منزل به منزل میبرد
کشتی افتاده در گِل را به ساحل میبرد