عید آمده، هر کس پی کار خویش است
مینازد اگر غنی و گر درویش است
ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی
ابرهای رحمتت را نذر جانان داشتی
با خزان آرزو حشر بهارم کردهاند
از شکست رنگ، چون صبح آشکارم کردهاند
بایست، کوه صلابت میان دورانها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفانها!
آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
میرسد از طرف کربوبلایی دیگر
هر چقدر این خاک، بارانخورده و تر میشود
بیشتر از پیشتر جانش معطر میشود
نورِ جان در ظلمتآبادِ بدن گم کردهام
آه از این یوسف که من در پیرهن گم کردهام
سال جدید زیر همین گنبد کبود
آغاز شد حکایتمان با یکی نبود
مسافری که همیشه سر سفر دارد
برای همسفران حکم یک پدر دارد
سرت کو؟ سرت کو؟ که سامان بگیرم
سرت کو؟ سرت کو؟ به دامان بگیرم
در این سیلی پیامی آشکار است
که ما را باز با این قوم کار است
خوشا سری که سرِ دار آبرومند است
به پای مرگ چنین سجدهای خوشایند است
همچون نسیم صبح و سحرگاه میرود
هرکس میان صحن حرم راه میرود
آه ای بغض فروخورده كمی فریاد باش
حبس را بشكن، رها شو، پر بكش، آزاد باش
نور تو، روح مرا منزل به منزل میبرد
کشتی افتاده در گِل را به ساحل میبرد