جان داد که در امان ببیند ما را
خالی کند از یزیدیان دنیا را
عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
حرمت خاک بهشت است، تماشا دارد
جلوۀ روشنی از عالم بالا دارد
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای اینکه نمیرد حیات، میمانی
در حجم قنوتها دعا تعطیل است
یاد از تو - غریب آشنا! - تعطیل است
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست
ز هرچه بر سر من میرود چه تدبیرم
که در کمند قضا پایبند تقدیرم
...ای صبح را ز آتش مهر تو سینه گرم
وی شام را ز دودۀ قهر تو دل چو غار
ای به سزا لایق حمد و ثنا
ذات تو پاک از صفت ناسزا
از ابتدای کار جهان تا به انتها
دیباچهای نبود و نباشد بِه از دعا
به دست شعلههای شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانهمسلک بودن خود را