در سوگ نشستهایم با رختِ امید
جاری شده در رگ رگِ ما خونِ شهید
باز جاریست خیابان به خیابان این شور
همقدم باز رسیدیم به میدان حضور
«فاش میگویم و از گفتۀ خود دلشادم»
من غلام علیام از دو جهان آزادم
درون سینۀ من سرزمینی رو به ویرانیست
دلی دارم که «فِی قَعرِ السُّجُون» عمریست زندانیست
آفتابی شدی و چشمانت
آسمان آسمان درخشیدند
بایست، کوه صلابت میان دورانها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفانها!
در خودم مانده بودم و ناگاه
تا به خود آمدم مُحرّم شد
آیینه، اشکِ کودکان؛ قرآن، علیاصغر
ای مشک! در سینه نمیگنجد دلم دیگر
چه بنویسم؟ که شعرم باب میلم در نمیآید
دلم میخواهد اما آه... از من برنمیآید
بخوان که اشک بریزم کمی به حال خودم
دل شکستۀ من! ای شکسته بال خودم
نگاهی گرم سوی کودکانش
نگاه دیگری با همزبانش
سرت کو؟ سرت کو؟ که سامان بگیرم
سرت کو؟ سرت کو؟ به دامان بگیرم
روز و شب در دل دریایى خود غم داریم
اشک، ارثىست که از حضرت آدم داریم
ای هلالی که تماشای رخت دلخواه است
هله ای ماه! خدای من و تو الله است
در این سیلی پیامی آشکار است
که ما را باز با این قوم کار است
آمدی و دل ما بردی و رفتی ای ماه!
با تو خوش بود سحرهای «بِکَ یا الله»
خوشا سری که سرِ دار آبرومند است
به پای مرگ چنین سجدهای خوشایند است
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
آه ای بغض فروخورده كمی فریاد باش
حبس را بشكن، رها شو، پر بكش، آزاد باش
یک ماه جرعه جرعه تو را یاد کردهایم
دل را به اشتیاق تو آباد کردهایم
رسید جمعهٔ آخر سلام قدس شریف
سلام قبلهٔ صبر و قیام، قدس شریف