عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
داغ تو در سراچۀ قلبم چه میکند؟
در این فضای کم غم عالم چه میکند؟
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
وقتی در خانۀ علی میلرزد
دنیا به بهانۀ علی میلرزد
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
قلم چو کوه دماوند سخت و سنگینبار
ورق کبوتر آتش گرفتهای تبدار
هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دلسپرده را قطع کنید
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
نام تو را نوشتم و پشت جهان شکست
آهسته از غم تو زمین و زمان شکست
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
آن روز با لبخند تا خورشید رفتی
امروز با لبخند برگشتی برادر
این صورت سپید، به سرخی اگر رسید
کارم ز اشک با تو به خونِ جگر رسید
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
یک دختر آفرید و عجب محشر آفرید
حق هرچه آفرید از این دختر آفرید
خم شدم زیرِخط عشق سرم را بوسید
دمِ پرواز پدر بال و پرم را بوسید
عطر تن پیمبر از این خانه میرود
بال ملک معطر از این خانه میرود
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
اگر خدا به زمین مدینه جان میداد
و یا به آن در و دیوارها دهان میداد
گفتم سر آن شانه گذارم سر خود را
پنهان کنم از چشم تو چشم تر خود را
پرنده کوچ نکردهست زیر باران است
اگرچه سنگ ببارد وگرچه طوفان است