اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای اینکه نمیرد حیات، میمانی
مه و خورشید تابیدهست در دست
و صد دریا زلالی هست در دست
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست
کسی مانند تو شبها به قبرستان نمیآید
بدون چتر، تنها، موقع باران نمیآید
ای رهنمای گم شدگان اِهْدِنَا الصِّراط
وی نور چشم راهروان اِهْدِنَا الصِّراط
در دل شب خبر از عالم جانم کردند
خبری آمد و از بیخبرانم کردند
عاشقی در بندگیها سربهراهم کرده است
بینیاز از بندگان، لطف الاهم کرده است
به دست شعلههای شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانهمسلک بودن خود را
عصمت بخشیده نام او دختر را
زینت بخشیده شأن او همسر را
معنای شکوهِ در قیام است حبیب
پا منبری چند امام است حبیب
پرتوی از مهر رویت در جهان انداختی
آتشی در خرمن شوریدگان انداختی
خم ابروی تو محراب رکوع است و سجودم
بیخيال تو نباشد نه قيامم نه قعودم
بر عهد بزرگ خود وفا کرد عمو
نامرد تمام کوفیان، مرد عمو
ز هرچه غير يار اَسْتغفرالله
ز بودِ مستعار استغفرالله