گمان مبر که پریشان، گمان مبر که کمیم
برای کشتنتان همصدا و همقسمیم
به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
به باران فکر کن... باران نیاز این بیابان است
ترکهای لب این جاده از قحطی باران است
غصه آوردهام، غم آوردم
باز شرمندهام کم آوردم
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکندهاش
بیمار کربلا، به تن از تب، توان نداشت
تاب تن از کجا، که توان بر فغان نداشت
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
باز باران است، باران حسینبنعلی
عاشقان، جان شما، جان حسینبنعلی
نه از لباس کهنهات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم