کبود غیبت تو آسمان بارانیست
و کار دیدۀ ما در غمت گلافشانیست
شنیده بود شهادت طنین گامت را
چه خوب داد خدا پاسخ سلامت را
بهار، فرصت سبزی برای دیدار است
بهار، فرصت دیدارهای بسیار است
سبزپوشا با خودت بخت سپید آوردهای
گل به گل هر جا بهاری نو پدید آوردهای
در مسجدالنبی چه مؤدب نشستهاند
از خلسۀ صبوح، لبالب نشستهاند
ای نام تو از صبح ازل زمزمۀ رود
ای زمزم جاری شده در مصحف داود
به همین زودی از این دشت سپیدار بروید
یا لثارات حسین از لب نیزار بروید
تویی که میدمی از عرش هر پگاه، علی
منوّرند به نور تو مهر و ماه، علی
سلمان! تو نیستی و ابوذر نمانده است
عمار نیست، مالک اشتر نمانده است
سر در بغل، باید میان جاده باشی
پیش از شهادت هم به خون افتاده باشی
با خودش میبرد این قافله را سر به کجاها
و به دنبال خودش این همه لشکر به کجاها
بادها عطر خوش سیب تنش را بردند
سوختند و خبر سوختنش را بردند
چشمهایت روضه خوانی میکند
اشکها را ساربانی میکند
سلام، آیۀ جاری صدای عطشانت
سلام، رود خروشانِ نور، چشمانت
گفتی که سرنوشت همین از قدیم بود
گفتی مرا نصیب بلای عظیم بود
بهسوی علقمه رفتم که تشنهکام بیایم
وَ سر گذاشته بر دامن امام بیایم
به همان کس که محرم زهراست
دل من غرق ماتم زهراست
این چشمها برای كه تبخیر میشود؟
این حلقهها برای چه زنجیر میشود؟
اسیر هجرت نورم که ذرّه همدم اوست
گل غریب نوازم که گریه شبنم اوست
به روی آب میبینم ورقهای گلستان را
به طوفان میدهد سیلاب، مشق «باز باران» را
مشتاق و دلسپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
این جشنها برای من آقا نمیشود
شب با چراغ عاریه فردا نمیشود!
آزرده طعم دورى، از یار را چشیده
روى سحر قدم زد با کسوت سپیده
پیچیده در ترنّم هستی، صدای تو
ای راز ناگشودۀ هستی، خدای تو