دلت زخمی دلت آتش‌فشان بود
نگاهت آسمان بود، آسمان بود
توفان خون ز چشم جهان جوش می‌زند
بر چرخ، نخل ماتمیان دوش می‌زند!
دل آزاده با خدا باشد
ذکر، نسیان ماسوا باشد
خدایا به جاه خداوندی‌ات
که بخشی مقام رضامندی‌ات
ندیدم چون محبت‌های مادر
فدای شأن بی‌همتای مادر
عصمت بخشیده نام او دختر را
زینت بخشیده شأن او همسر را
او جان پیمبر است و جانش مولاست
نور حسن و حسین در او پیداست
نگاهی گرم سوی کودکانش
نگاه دیگری با هم‌زبانش
فقط از شعله و مسمار گفتیم
از آشوب در و دیوار گفتیم
زبان با نام زهرا خو گرفته‌ست
گل یاس آبرو از او گرفته‌ست
با بستن سربند تو آرام شدند
در جادۀ عشق، خوش‌سرانجام شدند
آتش: شده از خجالت روی تو آب
خانه: شده بعد رفتن تو بی‌خواب
اسرار تو در صفات و اسما مخفی‌ست
مانند خدا که آشکارا مخفی‌ست
دلش می‌خواست تا قرآن بخواند
دلش می‌خواست تا دنیا بداند
سجادۀ خویش را که وا می‌کردی
تا آخر شب خدا خدا می‌کردی
از اشک هوای چشم‌ها تر شده است
ابر آمده است و سایه‌گستر شده است
ما در دل خود مهر تو اندوخته‌ایم
با آتش عشق تو بر افروخته‌ایم
دلی سوز صدایت را نفهمید
مسلمانی، خدایت را نفهمید
خداوندا در این دیرینه منزل
دری نشناختم غیر از در دل
بی‌تاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
آن کس که تو را دید نداند سر و پا را
خدایا دلی ده حقیقت‌شناس
زبانی سزاوار حمد و سپاس
