چنان شیرینی دنیای ما شورانده دنیا را
که از ما وام می‌گیرند آیین تماشا را
یک گوشه نشسته عقده در دل کرده‌ست
مرداب که سعی خویش زائل کرده‌ست
خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
ما سینه زدیم بی‌صدا باریدند
از هرچه که دم زدیم، آن‌ها دیدند
شد به آهنگ عجیبی خاک ما زیر و زبر
خانه‌ها لرزید و لرزیدند دل‌ها بیشتر
به این آتش برس، هیزم مهیا کن، مهیاتر
گلستانیم ما، در آتش نمرود، زیباتر
به سیل اشک می‌شوییم راه کارون‌ها را
هنوز از جبهه می‌آرند تابوت جوان‌ها را
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جان‌ها به ولایش متمایل باشد
به‌نام او که دل را چاره‌ساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد هم‌نفس مسیح در هر نفسی
امشب از داغی دوباره چشم ایران روشن است
یوسفی رفته‌ست، آری وضع کنعان، روشن است
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
مرگ باید سجده باشد، سجدۀ پیش از قیام
اشهدم را خوانده‌ام ای مرگ زیبا السّلام
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت
