هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
ای دلنگران که چشمهایت بر در...
شرمنده که امروز به یادت کمتر...
شنیده بود که اینبار باز دعوت نیست
کشید از ته دل آه و گفت: قسمت نیست
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
تو را اینگونه مینامند مولای تلاطمها
و نامت غرش آبی آوای تلاطمها
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
بگو که یکشبه مردی شدی برای خودت
و ایستادهای امروز روی پای خودت
جایی که کوه خضر به زحمت بایستد
شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد
برخیز که راه رفته را برگردیم
با عشق به آغوش خدا برگردیم