می‌وزد در کربلا عطر حضور از قتلگاه
می‌کند انگار خورشیدی ظهور از قتلگاه
بادها عطر خوش سیب تنش را بردند
سوختند و خبر سوختنش را بردند
یکباره میان راه پایش لرزید
مبهوت شد، از بغض صدایش لرزید
دیدهام در کربلای دست تو
عالمی را مبتلای دست تو
چشم‌هایت روضه خوانی می‌کند
اشک‌ها را ساربانی می‌کند
رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
کنار پیکر خود التهاب را حس کرد
حضور شعله‌ورِ آفتاب را حس کرد
دل مباد آن دل که اهل درد نیست
مرد اگر دردی ندارد، مرد نیست
هستی ندیده است به خود ماتم این‌چنین
کی سایه‌ای شد از سر عالم کم این‌چنین؟
در هر مصیبت و محنی فَابکِ لِلحُسَین
در هر عزای دل‌شکنی فَابکِ لِلحُسَین
فردا که بر فراز نِی افتد گذارمان
حیرتفزای طور شود جلوهزارمان
باید برای درک حضورش دعا کنیم
خود را از این جهان خیالی جدا کنیم
برای لحظۀ موعود بی‌قرار نبودم
چنان‌که باید و شاید در انتظار نبودم
انگار که این فاصله‌ها کم شدنی نیست
می‌خواهم از این غم نسرایم، شدنی نیست
دلم از شب‌نشینی‌های زلفش دیر می‌آید
مسیرش پیچ در پیچ است و با تأخیر می‌آید
برخیز ای برادر و عزم مصاف کن
شمشیر کین جاهلی خود، غلاف کن
این جشن‌ها برای من آقا نمی‌شود
شب با چراغ عاریه فردا نمی‌شود!
گفتم به دیده: امشب اگر یار بگذرد
راهش به گریه سد کن و، مگذار بگذرد
جايی برای كوثر و زمزم درست كن
اسما برای فاطمه مرهم درست كن
سوخت آن‌سان که ندیدند تنش را حتی
گرد خاکستری پیرهنش را حتی
یک عمر در حوالی غربت مقیم بود
آن سیدی که سفرهٔ دستش کریم بود
خورشید بود و جانب مغرب روانه شد
چون قطره بود و غرق شد و بی‌کرانه شد
روح بزرگش دمیده‌ست جان در تن کوچک من
سرگرم گفت و شنود است او با من کوچک من
دلی که الفت دیرینه با بلا دارد
همیشه دست در آغوشِ اِبتلا دارد
