دلدادۀ عشق، از صفاتش پیداست
صدق سخن از صبر و ثباتش پیداست
من در بر کشتی نجات آمدهام
در ساحل چشمۀ حیات آمدهام
ای طالب معرفت! «ولی» را بشناس
آن جان ز عشق مُنجلی را بشناس
باید صلواتها جلی ختم شود
همواره به ذکر عملی ختم شود
شب شاهد چشمهای بیدار علیست
تاریخ در آرزوی تکرار علیست
در حجم قنوتها دعا تعطیل است
یاد از تو - غریب آشنا! - تعطیل است
دیدند که کوهِ آرزوشان، کاه است
صحبت سر یک مردِ عدالتخواه است
وقتی که در آخرالزمان حیرانم
وقتی که خودم بندۀ آب و نانم
بی نور خدا جهان منّور نشود
بی عطر محمّدی معطّر نشود
یک جلوۀ دلپذیر تکرار شدهست
لبخند مهی منیر تکرار شدهست
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
تیغ از تو طراوت جوانی میخواست
خاک از تو شکوه آسمانی میخواست
پیچیده شمیم ندبه و عهد و سمات
طوفانزدگان! کجاست کشتی نجات؟
ای آنکه حدیث تو شنفتن دارد
گل با رخ خوب تو شکفتن دارد
خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست
خوشوقت کسی که جز وفا کارش نیست
پابندِ ستم، جانِ سبکبارش نیست
«ایمان به خدا» لذت ناچیزی نیست
با نور خدا، غروب و پاییزی نیست
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهندهای گواهت باشد
باغیم که رنجدیده از پاییزیم
با اشک، نمک به زخم خود میریزیم
ای در دلِ تو زلال ایمان جاری
ای زخمِ زمانه بر وجودت کاری
در نالۀ ما شور عراقی ماندهست
در خاطره یک باغ اقاقی ماندهست