تو را ز دست اَجَل کی فرار خواهد بود؟
فرارگاه تو دارالقرار خواهد بود
نمرده‌اند شهیدان که ماه و خورشیدند
که کشتگان وطن، زندگان جاویدند
مبر به جای اطاعت به کار طاعت را
گران به خاطر مردم مکن عبادت را
به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر که مرا دردِ این جهان باشد
چقدر بد شده دنیا چقدر بد شده‌ایم
به جای گرمی آغوش، دست رد شده‌ایم
دوباره زلف تو افتاد دست شانۀ من
طنین نام تو شد شعر عاشقانۀ من
دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
نیاز نیم‌شبی دفع صد بلا بکند
هنوز طرز نگاهش به آسمان تازه‌ست
دو بال مشرقی‌اش با اُفق هم‌اندازه‌ست
کجاست زنده‌دلی، کاملی، مسیح‌دمی
که فیض صحبتش از دل بَرَد غبارِ غمی
در این سحر که سحرهای دیگری دارد
دل من از تو خبرهای دیگری دارد
بیا به خانۀ آلاله‌ها سری بزنیم
ز داغ با دل خود حرف دیگری بزنیم
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
خبر رسید که سیصد کبوتر آوردند
ولی کبوتر بی‌بال و بی‌پر آوردند
که دیده زیر زمین باغ بی‌خزانی را؟
نهان‌تر از سفر ریشه‌ها جهانی را
اگر چه خانه پر از عکس و نام و نامۀ توست
غریب شهری و زخمت شناسنامۀ توست
و خانه‌ها، همه، هر جا، خراب خواهد شد
در آسمان و زمین، انقلاب خواهد شد
مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریب‌وار بمیرم، اگر چنین باشم
شب است پنجرۀ اشک من چرا بسته‌ست
تهی نمی‌شوم از درد عشق تا بسته‌ست
آمدی، بوی آشنا داری
آمدی از دیار آتش و دود
چگونه می‌شود از خود برید؟ آدم‌ها!
میان آینه خود را ندید، آدم‌ها!
هر آن‌که جانب اهل خدا نگه دارد
خداش در همه حال از بلا نگه دارد
چرا چو خاک چنین صاف و ساده باید مرد؟
و مثل سایه به خاک اوفتاده باید مرد؟
پرنده کوچ نکرده‌ست زیر باران است
اگرچه سنگ ببارد وگرچه طوفان است
خوشا سری که سرِ دار آبرومند است
به پای مرگ چنین سجده‌ای خوشایند است
