از جاری لطف آسمان‌ها می‌گفت
از رحمت بی‌کران دریا می‌گفت
پرنده پر زد و پرواز کرد از چینۀ دیوار
دل تنگم صدا می‌زد: مرا همزاد خود پندار
حماسه بی زن و زن بی حماسه بی‌معناست
که مرد بی مدد عشق در جهان تنهاست
نام گرامی‌اش اگر عبدالعظیم بود
عبد خدای بود و مقامش عظیم بود
از کار تو تا که سر درآورد بهشت
خون از مژگان تر درآورد بهشت
ای حریمت رشک جنّات النّعیم
خطّ تو خطّ صراط‌المستقیم
ای آفتاب فاطمه، در شهر ری مقیم
ری طور اهل دل، تو در آن موسی کلیم
از بلبلان هماره پیام تو را شنید
گل، جامه چاک کرد، چو نام تو را شنید
مرد خرمافروش در زندان، راوی سرنوشت مختار است
حرف‌هایی شنیدنی دارد، سخنانش کلید اسرار است
بیا باران شو و جاری شو و بردار سدها را
به پیکارِ «نخواهد شد» بیاور «می‌شود»ها را
روایتی نو بخوان دوباره صدای مانای روزگاران
بخوان و طوفان به‌پا کن آری به لهجۀ باد و لحن باران
حُسنِ یوسف رفتی اما یاسمن برگشته‌ای!
سرو سبزم از چه رو خونین کفن برگشته‌ای؟
رود از جناب دریا فرمان گرفته است
یعنی دوباره راه بیابان گرفته است
بر مزاری نشست و پیدا شد
حس پنهان مادر و فرزند
مالک رسیده است به آن خیمۀ سیاه
تنها سه چار گام...نه... این گام آخر است!
فرق مادر شهید
با تمام مادران دیگر زمین
چو بر گاه عزّت نشستی امیرا
رأیت نعیماً و مُلکاً کبیرا
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
خم شدم زیرِخط عشق سرم را بوسید
دمِ پرواز پدر بال و پرم را بوسید
خبر این بود که یک سرو رشید آوردند
استخوان‌های تو را در شب عید آوردند
کی صبر چشمان صبورت سر می‌آید؟
کی از پس لبخندت این غم برمی‌آید؟
طبع و سخن و لوح و قلم گشته گهربار
در مدح گل باغ علی، میثم تمار
در راه خدا تن به خطر باید داد
در مقدم انقلاب سر باید داد
تن فرزند بهر مادر آمد
اگر او رفت با پا، با سر آمد
صبح صادق که می‌دمد دل من
سرخوش از بادۀ حضور شود
