می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
نام گرامی‌اش اگر عبدالعظیم بود
عبد خدای بود و مقامش عظیم بود
با دشمن خویش روبه‌رو بود آن روز
با گرمی خون غرق وضو بود آن روز
ای حریمت رشک جنّات النّعیم
خطّ تو خطّ صراط‌المستقیم
والایی قدرِ تو نهان نتوان کرد
خورشیدِ تو را نمی‌توان پنهان کرد
صلاة ظهر شد، ای عاشقان! اذان بدهید
به شوق سجده، به شمشیر خود امان بدهید
ای آفتاب فاطمه، در شهر ری مقیم
ری طور اهل دل، تو در آن موسی کلیم
از بلبلان هماره پیام تو را شنید
گل، جامه چاک کرد، چو نام تو را شنید
وقتی نمازها همه حول نگاه توست
شاید که کعبه هم نگران سپاه توست
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
اذان می‌افکند یکباره در صحرا طنینش را
و بالا می‌زند مردی دوباره آستینش را
رود از جناب دریا فرمان گرفته است
یعنی دوباره راه بیابان گرفته است
دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم
شد وقت آن‌كه از تپش افتند كائنات
خورشید ایستاد كه «قد قامتِ الصّلاة»
اذان بگو که شهیدان همه به صف شده‌اند
که تیرها همه آمادهٔ هدف شده‌اند
صبح صادق که می‌دمد دل من
سرخوش از بادۀ حضور شود
از بوستان فاطمه، عطر و شمیم داشت
با دوستان فاطمه، لطف عمیم داشت
تو صبحِ روشنی که به خورشید رو کنی
حاشا که شام را خبر از تارِ مو کنی
اینک زمان، زمان غزل‌خوانی من است
بیتی‌ست این دو خط که به پیشانی من است
این سواران کیستند انگار سر می‌آورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر می‌آورند
آن روز که شهر از تو پر غوغا بود
در خشمِ تو هیبت علی پیدا بود
آن شب که آسمان خدا بی‌ستاره بود
مردی حضور فاجعه را در نظاره بود
کسی که راه به باغ تو چون نسیم گرفته‌ست
صراط را ز همین راه مستقیم گرفته‌ست
