دل را به نور عشق صفا می‌دهد نماز
جان را به ياد دوست جلا می‌دهد نماز
سنگ‌ها آینه‌ها نام تو را می‌خوانند
اهل دل، اهل صفا، نام تو را می‌خوانند...
خيز، اى بندۀ محروم و گنهکار بيا
يک شب اى خفتۀ غفلت‌زده، بيدار بيا
خدا وقتی نخواهد، عمر دنیا سر نخواهد شد
گلوی خشک صحرایی به باران تر نخواهد شد
شبی در آبیِ باران رها کردم صدایم را
غریبانه شکستم بغض‌های آشنایم را
اول دفتر به نام ایزد دانا
صانع پروردگار حیّ توانا
فضل خدای را که تواند شمار کرد؟
یا کیست آن‌که شُکر یکی از هزار کرد؟...
به‌نام خداوند جان‌آفرین
حکیم سخن در زبان آفرین
ای خفته شب تیره هنگام دعا آمد
وی نفس جفا پیشه هنگام وفا آمد
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بی‌زوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
با هم صدا کردند ماتم‌های عالم را
وقتی جدا کردند همدم‌های عالم را
ببین، تاریخ در تکرار مانده‌ست
جهان در حسرت بسیار مانده‌ست
خدایا تویی بنده را دست‌گیر
بوَد بنده را از خدا، ناگزیر
خدایا جهان‌پادشایی تو راست
ز ما خدمت آید، خدایی تو راست
ای جهان دیده بود خویش از تو
هیچ بودی نبوده پیش از تو
