تماشا کن تکان شانه‌ها را
حکایت کن غم پروانه‌ها را
دلت را داغ‌ها در بر کشیدند
به خون و خاک و خاکستر کشیدند
تو مثل کوی بن‌بستی، دل من!
تهیدستی، تهیدستی، دل من!
بخوان از سورۀ احساس و غیرت
بگو از مرد میدان مرد ملت
سپیداران نشانی سرخ دارند
همیشه آرمانی سرخ دارند
بهار و باغ و باران با تو هستند
شکوه و شوق و ایمان با تو هستند
شکوه تاج ایمان بر سر ماست
شجاعت قطره‌ای از باور ماست
سفر کردند سرداران عاشق
به روی شانۀ یاران عاشق
بیا ای دل از اینجا پر بگیریم
ره کاشانۀ دیگر بگیریم
تو قرآن خواندی و او هم‌زمان زد
زبانم لال هی زخم زبان زد
عقولٌ قاصرٌ عن کُنهِ مَجدِه
وَ اَنعَمنا و فَضَّلنا بِحَمدِه
به دل بغضی هزاران ساله دارم
شبیه نی، هوای ناله دارم
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
به غیر از یک دل پرپر ندارند
به جز یک مشت خاکستر ندارند
در این سیلی پیامی آشکار است
که ما را باز با این قوم کار است
دلم می‌خواست عطر یاس باشم
کنار قاسم و عباس باشم
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
تن فرزند بهر مادر آمد
اگر او رفت با پا، با سر آمد
گل اشکم شبی وا می‌شد ای کاش
همه دردم مداوا می‌شد ای کاش
طلوع ناگهان‌ها، زیر آوار
غروب قهرمان‌ها، زیر آوار
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
