چشمۀ دیدار تو سراب ندارد
ساحت دل، بی‌تو آفتاب ندارد
بیا تا برآریم دستی ز دل
که نتوان برآورد فردا ز گل
مقصود عاشقان دو عالم لقای توست
مطلوب طالبان به حقیقت رضای توست
ای یار ناگزیر که دل در هوای توست
جان نیز اگر قبول کنی هم برای توست
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند؟
فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟
ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان وصل را نالان مکن...
غصه آورده‌ام، غم آوردم
باز شرمنده‌ام کم آوردم
ناگهان پر می‌کشی دریا به دریا می‌روی
آه ای ابر کرامت تا کجاها می‌روی
ای ز پیدایی خود بس ناپدید
جملۀ عالم تو و کس ناپدید
من آمدم کلماتت به من زبان بدهند
زبان سادۀ رفتن به آسمان بدهند
خدایا! داد از این دل، داد از این دل
که یک‌دم مو نگشتُم شاد از این دل
مرا سوزاند آخر، سوز آهی
که برمی‌خواست از هُرم گناهی
نگاهم در نگاه شب، طنین‌انداز غوغایی‌ست
کمی آن‌سوتر از شب‌گریه‌هایم صبح فردایی‌ست
ببین که بی‌تو نماندم، نشد کناره بگیرم
نخواستم که بیفتد به کوره راه، مسیرم
گاهی دلم به یاد خدا هست و گاه نیست
اقرار می‌کنم که دلم سر به راه نیست
قلب مرا نرم کرد، دیدۀ بارانی‌ام
تر شده سجاده از اشک پشیمانی‌ام
بخوان که اشک بریزم کمی به حال خودم
دل شکستۀ من! ای شکسته بال خودم
کو یک نفر که یاد دلِ خستگان کند؟
یا لا اقل حکایت ما را بیان کند...
خواهان تو هر قدر هنر داشته باشد
اول قدم آن است جگر داشته باشد...
