زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود
ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
در هر گذری و کوچه و بازاری
پهن است بساطِ حرصِ دنیاداری
ای قدر تو بر مردم دنیا پنهان
چون گوهر در سینۀ دریا پنهان
اینجا دل سفره‌ها پر از نان و زر است
آنجا جگر گرسنه‌ها، شعله‌ور است
در سایۀ این حجاب نوری ازلی‌ست
هر چند زن است اما آواش جلی‌ست
سکه شدن و دو رو شدن آسان است
آلودۀ رنگ و بو شدن آسان است
زینب که على با جلوات دگرى‌ست
زهراى بتول در حیات دگرى‌ست
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
والایی قدرِ تو نهان نتوان کرد
خورشیدِ تو را نمی‌توان پنهان کرد
از لشکر کوفه این خبر می‌آید
زخم است و دوباره بر جگر می‌آید
ای مانده به شانه‌هایتان بار گران
ای چشم به راهتان دمادم نگران
هر میدان شعبه... هر خیابان شعبه...
این شعبۀ اوست بدتر از آن شعبه
وقتی كه شكسته‌دل دعا می‌كردی
سجادۀ سبز شكر، وا می‌كردی
بشکسته‌دلی، شکسته می‌خواند نماز
در سلسله، دست‌بسته می‌خواند نماز
ای مرهم زخم دل و غم‌خوار پدر!
هم غم‌خور مادری و هم یار پدر
از غیب ترنم حضوری آمد
از قلۀ آسمان چه نوری آمد
با زمزمۀ سرود یارب رفتند
چون تیر شهاب در دل شب رفتند
شاید که برای تعزیت می‌آید
تشییع تو را به تسلیت می‌آید
در دفتر عشق کز سخن سرشار است
هر چند، قصیده و غزل بسیار است
اى جوهر عقل! عشق را مفهومی
هم‌چون شب قدر، قدر نامعلومی
همپای خطر همسفر زینب بود
همراز نماز سحر زینب بود
چون موج ز طوفان بلا برگشته
از کوچهٔ سرخ لاله‌ها برگشته
