عید آمده، هر کس پی کار خویش است
مینازد اگر غنی و گر درویش است
در مسجدالنبی چه مؤدب نشستهاند
از خلسۀ صبوح، لبالب نشستهاند
به همین زودی از این دشت سپیدار بروید
یا لثارات حسین از لب نیزار بروید
با خزان آرزو حشر بهارم کردهاند
از شکست رنگ، چون صبح آشکارم کردهاند
سلمان! تو نیستی و ابوذر نمانده است
عمار نیست، مالک اشتر نمانده است
سر در بغل، باید میان جاده باشی
پیش از شهادت هم به خون افتاده باشی
آن شب زمین شکست و سراسر نیاز شد
در زیر پای مرد خدا جانماز شد
آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
با خودش میبرد این قافله را سر به کجاها
و به دنبال خودش این همه لشکر به کجاها
بهسوی علقمه رفتم که تشنهکام بیایم
وَ سر گذاشته بر دامن امام بیایم
بحث روز است صحبت از غم تو
سرخ مانده هنوز پرچم تو
نورِ جان در ظلمتآبادِ بدن گم کردهام
آه از این یوسف که من در پیرهن گم کردهام
به روی آب میبینم ورقهای گلستان را
به طوفان میدهد سیلاب، مشق «باز باران» را
اجازه هست کنار حرم قدم بزنم
برای شعر سرودن کمی قلم بزنم
مادر سلام حال غریبت چگونه است؟
مادر بگو که رنج مصیبت چگونه است؟
هر سو شعاع گنبد ماه تمام توست
در کوه و در درخت، شکوه قیام توست
دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم
میبینمت میانۀ میدان غریبتر
یعنی که از تمام شهیدان غریبتر
این روزها پروندۀ اعمال ما هستند
شبنامههای روز و ماه و سال ما هستند
قلبی شکست و دور و برش را خدا گرفت
نقاره میزنند... مریضی شفا گرفت