علی را ذاتِ ایزد میشناسد
اَحد را درکِ احمد میشناسد
آمدم باز کنم چشم پر از باران را
و به عطر نجف آغشته نمایم جان را
زخم ارثیست که در سینۀ ایرانیهاست
کشورم پر شده از داغ سلیمانیهاست
شبیه ذره از خورشید میگیرم صفاتم را
و قطرهقطره از حوض حرم آب حیاتم را
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتشدان شده
برای از تو سرودن، زبان ما بستهست
که در برابر تو، شعر، دست و پا بستهست
رو به زیبایی او چشم تماشاست بلند
سمت بخشندگیاش دست تمناست بلند
بر مزاری نشست و پیدا شد
حس پنهان مادر و فرزند
از روی توست ماه اگر اینسان منوّر است
از عطر نام توست اگر گل، معطّر است
هرچند در پایان حج آخرین است
«من کنتُ مولا...» ابتدای قصه این است
مردان غیور قصّهها برگردید
یک بار دگر به شهر ما برگردید
باز هم آب بهانه شد و یادت کردم
یادت افتادم و با گریه عبادت کردم
دوباره شهر پر از شور و شوق و شیداییست
دوباره حال همه عاشقان تماشاییست
ای امیر مُلک شأن و شوکت و عزم و شهامت
تا قیامت همّت مردانه خیزد از قیامت
چند روزیست فقط ابر بهاری شب و روز
ابر گریانی و جز اشک نداری شب و روز