ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
مه و خورشید تابیدهست در دست
و صد دریا زلالی هست در دست
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
کسی مانند تو شبها به قبرستان نمیآید
بدون چتر، تنها، موقع باران نمیآید
چشم دل باز کن که جان بینی
آنچه نادیدنیست آن بینی
ای خاک ره تو خطّۀ خاک
پاکی ز تو دیده عالم پاک
عصمت بخشیده نام او دختر را
زینت بخشیده شأن او همسر را
چشمۀ خور در فلک چارمین
سوخت ز داغ دل امّالبنین
معنای شکوهِ در قیام است حبیب
پا منبری چند امام است حبیب
گل بر من و جوانى من گریه مىکند
بلبل به همزبانى من گریه مىکند
گر سوى ملک عدم باز بیابى راهى
شاید از سرّ وجودت بدهند آگاهى
دختر فکر بکر من، غنچۀ لب چو وا کند
از نمکین کلامِ خود حقِ نمک ادا کند