پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیستر، بال و پرش تازه
ای بهترین دلیل تبسم ظهور کن
فصل کبود خندۀ ما را مرور کن
گریه میکنم تو را، با دو چشم داغدار
گریه میکنم تو را، مثل ابرِ بیقرار
مانده ز فهم تو دلم بینصیب
معجزۀ عشق، غرور غریب
بد نیست که از سکوت تنپوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
یک روز شبیه ابرها گریانم
یک روز چنان شکوفهها خندانم
ای طالب معرفت! «ولی» را بشناس
آن جان ز عشق مُنجلی را بشناس
هرکس بمیرد پیشتر از مرگ
دیگر خیالش از دمِ جانکندنش تخت است
مردم که شهامت تو را میدیدند
خورشید رشادت تو را میدیدند
باید سخن از حقیقت دین گفتن
از حُرمَت قبلۀ نخستین گفتن
اگر به شوق تو این اشتیاق شکل گرفت
چه شد، چگونه، چرا این فراق شکل گرفت؟!...
وقت وداع فصل بهاران بگو حسین
در لحظههای بارش باران بگو حسین
باز هم آدینه شد، ماندهام در انتظار
چشم در راه توام، بیقرارم، بیقرار
شَمَمتُ ریحَکَ مِن مرقدِک، فَجَنَّ مشامی
به کاظمین رسیدم برای عرض سلامی
هر چند غمی به چشم تو پنهان است
در دست تو سنگ و در دلت ایمان است
دریاب از این همه پراکندگیام
عمریست که شرمندۀ این بندگیام
ماه محرم است و دلم باغ پرپر است
در چشم من، دوباره غمی سایهگستر است
یکی از همین روزها، ناگهان
تو میآیی از نور، از آسمان
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود
شبی که نور زلال تو در جهان گم شد
سپیده، جامه سیه کرد و ناگهان گُم شد
بعد از آن واقعهٔ سرخ، بلا سهم تو شد
پیکر سوختهٔ کربوبلا سهم تو شد
عطر لبخند خدا پیچید در دنیای من
پنجمین خورشید تا گل کرد در شبهای من