عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
بر حسین بن علی یا با حسین بن علی؟
با یزید بن یهودی یا حسین بن علی؟
نمکپروردهات ای شهر من خیل شهیداناند
شهیدانی که هر یک سفرهدار لطف و احساناند
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
غم داغ تو را با هیچکس دیگر نخواهم گفت
برایت روضه میخوانم ولی از سر نخواهم گفت
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
همنوا بود با چکاچک من
غرّش آسمان و هوهوی باد
امشب شهادتنامۀ عشاق امضا میشود
فردا ز خون عاشقان، این دشت دریا میشود
بگو چه بود اگر خواب یا خیال نبود؟!
که روح سرکش من در زمان حال نبود
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
مگر چه کیسهای از نور داشت بر دوشش؟
که وقت دیدن او ماه بود مدهوشش
وضو گرفتم و کردم به رب عشق توکل
زدم به رسم ادب بعد از آن به خواجه تفأل
بایست آنچنان که تا به حال ایستادهای
که در کمال شوکت و جلال ایستادهای
خيز، اى بندۀ محروم و گنهکار بيا
يک شب اى خفتۀ غفلتزده، بيدار بيا
در قبلهگه راز فرود آمد ماه
یا زادگه علی بود بیتالله
فقط از شعله و مسمار گفتیم
از آشوب در و دیوار گفتیم
چون که در قبلهگه راز، شب تار آیی
شمع خلوتگه محراب به پندار آیی
هلا! در این کران فقط به حُر، امان نمیرسد
که در کنار او به هیچکس زیان نمیرسد
و جنس درد تو از جنس روضهٔ حسن است
غریب خانهٔ خود! غربت تو در وطن است
شکستهاند قلمها و بستهاند دهانها
نشستهاند قدمها و خستهاند توانها
در آستانش شمس میآید به استقبال
ماه و زمین و زهره و ناهید در دنبال
رمضان آمد و دارم خبری بهتر از این
مژدهای دیگر و لطف دگری بهتر از این